De dag begon vandaag weer beroerd. Axel belde, maar moest weer drie kwartier wachten op hulp. En toen de hulp kwam bleek het een nieuwe, totaal onervaren dombo te zijn die werkelijk niets kon. En het duurde maar en het duurde maar. Tijd om te ontbijten was er niet meer want de taxi stond al voor de deur.
Axel: "ik moet nog meer naar achteren (in de stoel)"
Dombo: "Oh, dat wordt een groot probleem"
Axel: "mijn knieen zitten niet goed in de lift"
Dombo: "wat?" (ze verstond niets)
Axel: "knieen"
Dombo: "oh, wat moet daarmee?"
Axel: "die zitten niet goed in de lift"
Dombo: "Oh, hoe moet dat dan?"
enz enz enz enz....
Natuurlijk geen glimlachje te bekennen op het gezicht van Dombo. Wat een gesodemieter zeg. Je zal het maar ieder dag hebben. Oh wacht: wij hebben dat IEDERE dag!
Na alle ellende kwam buiten de Thuiszorg nog even klagen want ze kon de kamer niet in, en de zorg is altijd de sleutel kwijt. Ze begint het zichtbaar zat te worden dat ze zo slecht geholpen wordt door het M. personeel.
---
Vanmiddag werd Maarten gebeld dat er bezoek onverwacht was langs gekomen, maar dat ze vier keer had gebeld maar er werd niet open gedaan. Het personeel heeft wederom vertikt de deur te openen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten